Pomniki, obiekty w Warszawie

Miejsce, w którym dzisiaj znajduje się bazar Różyckiego, już od XVII wieku było miejscem targowym. W XIX wieku niejaki Manas Ryba podjął inicjatywę założenia wielkiego bazaru. Inwestorem został Julian Józef Różycki, nazwa bazaru pochodzi więc od jego nazwiska. Teren handlowy ogrodzono, wewnątrz powstały zadaszone kramy. Wokół terenu bazarowego powstawały zakłady rzemieślnicze. W czasie I wojny światowej sprzedawano tu broń, podczas II wojny światowej bazar Różyckiego był źródłem pożywienia. W czasach powojennych bazar rozkwitł, sprzedawcy sprowadzali towar, którego nie można było kupić w innych częściach miasta, w sklepach państwowych. W 1945 roku bazar Różyckiego tworzyło 500 stanowisk handlowych, dochodziła do tego również sprzedaż ręczna. W latach 50. miejsce to stało się własnością państwa i powstały plany likwidacji. Spotkało się to z licznymi protestami i takim sposobem bazar istnieje do dzisiaj, w trochę zmienionej formie.

Biblioteka Uniwersytecka powstała w 1816 roku wraz z Królewskim Uniwersytetem Warszawskim. Ze względu na złe warunki przechowywania książek podjęto decyzję o budowie nowego gmachu. Nowa siedziba biblioteki została otwarta w grudniu 1999 roku. W budynku, prócz czytelni i wypożyczalni książek, znajduje się część usługowa: kawiarnie, księgarnie, biuro podróży, punkty ksero itp.. To także miejsce licznych wystaw, spotkań, konferencji. Bibliotekę Uniwersytetu Warszawskiego warto zobaczyć choćby ze względu na samą budowę gmachu. Wejście do budynku wieńczy wielka, otwarta księga z napisem HINC OMNIA (stąd wszystko). Od strony ulicy Dobrej jest fasada kulturalna, na której umieszczono 8 tablic z wzorami matematycznymi, etiudą Karola Szymanowskiego, tekstami: sanskryckim, hebrajskim, arabskim, greckim, staroruskim, staropolskim. Wewnątrz biblioteki, przy wejściu głównym, ustawiona jest kolumnada z pomnikami wybitnych polskich filozofów XX wieku. Wystrój wnętrza to nowoczesne, ale przytulne połączenie betonu, stali i szkła z elementami roślinnymi. Na dachu Biblioteki zaprojektowano dwuczęściowy ogród - jeden z największych ogrodów dachowych w Europie. Części górna i dolna połączone są kaskadową fontanną i zajmują powierzchnię jednego hektara. Zieleń krzewów, kwiatów i drzew przepleciona jest alejkami i rzeźbami. W cieniu altanki można podziwiać panoramę Warszawy. To miejsce relaksu, nie tylko dla studentów.

Złote Tarasy to kompleks handlowo-rozrywkowy, którego nie da się przeoczyć. Jest usytuowany w centrum miasta i połączony przejściem z Dworcem Centralnym. Złote Tarasy składają się z wieżowca biurowego od strony Emilii Plater, kompleksu kinowego od strony alei Jana Pawła, łukowatych biurowców na Złotej i umieszczonej między nimi głównej części handlowo-usługowej w większości przykrytej szklanym dachem o falistym kształcie. Złote Tarasy to 200 sklepów i butików oraz mnóstwo kawiarni i restauracji. Tutaj powstał pierwszy w Polsce Hard Rock Cafe. Obecnie centrum jest popularnym miejscem spotkań i randek, szybkich zakupów po pracy oraz dłuższych w weekendy. Zaglądają tu też turyści przyjeżdżający pociągiem do Warszawy lub autobusem z lotniska. Zimą na placyku przy dworcu organizowane jest lodowisko, na którym można pojeździć na łyżwach. Centrum Złote Tarasy jest niezwykle dynamicznym miejscem w samym sercu Warszawy.

Cmentarz Powązkowski, czyli tak zwane Stare Powązki, to ok. 60 000 grobów na 43 hektarach. Założony został w 1790 roku, poświęcony zaś dwa lata później, po zakończeniu budowy kościoła św. Karola Boromeusza. Gdy po I wojnie światowej pochowano tu Władysława Reymonta, miejsce zyskało etykietę cmentarza zasłużonych. Podczas II wojny światowej grobowce traktowano jako składy broni, w katakumbach ukrywali się Żydzi, często odbywały się także wykłady wojskowe Armii Krajowej. Po wojnie zostało wiele zniszczeń, zarówno grobowców, jak i kościoła. Odbudową zajęto się dopiero na początku lat 70. XX wieku. W pierwotnych katakumbach powstało mauzoleum, w którym pochowano prochy poległych w obozach koncentracyjnych. Powązki to miejsce z mnóstwem zabytkowych rzeźb i pomników objętych opieką konserwatorów. Dzisiaj cmentarz znany jest przede wszystkim jako miejsce pochówku sławnych i ważnych dla Polski osób: naukowców, pisarzy, aktorów, dziennikarzy, lekarzy.

Jest to największy cmentarz żydowski na Mazowszu i drugi co do wielkości w Polsce. Znajdujące się tu macewy stanowią jedne z najcenniejszych zabytków Warszawy. Ich liczbę szacuje się na ponad 200 tysięcy na powierzchni ok. 33,3 ha. Pierwszą osobę pochowano tu w 1806 roku, jednak jej nagrobek się nie zachował. Przez wiele lat cmentarz był traktowany jako elitarny i wykorzystywany jedynie przez bogatszą społeczność żydowską. W czasie II wojny światowej Cmentarz Żydowski uległ częściowej dewastacji, dochodziło tu do egzekucji oraz masowych pogrzebów ofiar m.in. z getta. Ponadto walczyli tutaj warszawscy powstańcy.

Elektrownia Tramwajowa to budynek, w którym mieści się dzisiaj Muzeum Powstania Warszawskiego. Powstał w latach 1904-1908, a projekt dla Tramwajów Warszawskich wykonał Jan Lenartowicz. Dziesięć lat później budynek został rozbudowany i w tamtych czasach był to jeden z najnowocześniejszych obiektów. Elektrownia Tramwajowa w tym czasie była niezwykle potrzebna, gdyż doprowadzanie prądu z elektrowni na Powiślu stało się niezwykle kosztowne. Jednak wskutek wojennych zniszczeń elektrownia przestała istnieć. Niektóre obiekty zostały pośpiesznie odbudowane i urządzono tam podstację prostowników, natomiast stare kotły pomagały ogrzewać okoliczne domy. Na potrzeby muzeum z budynku usunięto kotły i pozostałe osprzętowanie, tak powstało jedno z najnowocześniejszych i najpopularniejszych muzeów w Polsce.

Fotoplastikon Warszawski działa praktycznie bez przerwy od 100 lat. Od 2008 roku pozostaje pod opieką Muzeum Powstania Warszawskiego. Fotoplastikon Warszawski to zbiór unikalnych zdjęć, m.in. fotografii z otwarcia Kanału Sueskiego, co nadaje miejscu magiczną atmosferę. Najcenniejsze są fotografie rejestrujące życie stolicy na przełomie wieków i fotografie z czasów obu wojen światowych, szczególnie te z powstania warszawskiego. Taka kolekcja pozwala Warszawie zachować swoją tożsamość. Wszystkie fotografie ogląda się w oryginalnym urządzeniu, jakich niewiele pozostało. W Fotoplastikonie organizowane są specjalne pokazy bajek dla dzieci i wystawy tematyczne.

W średniowieczu Gnojna Góra była wysypiskiem śmieci. Nieczystości wywożono tam przez 400 lat, do 1774 roku. Cała skarpa jest utworzona ze śmieci, które w krytycznym momencie zagrażały sąsiednim budynkom. Problemy fetoru i szczurów rozwiązał król Stanisław August Poniatowski, który rozkazał zasypać wysypisko. Kiedy brzeg Wisły biegł przy samej skarpie, zdarzało się, że śmieci spływały z rzeką do morza. Obecnie Gnojna Góra jest tarasem widokowym, z którego rozpościera się widok na Wisłę i praską stronę Warszawy. Jest to również jedno z ulubionych miejsc zakochanych, którzy wspólnie podziwiają panoramę miasta. Na środku tarasu na klombie znajduje się rzeźba pt. Siłacz z 1908 roku.

Grób Nieznanego Żołnierza położony jest na placu marszałka Józefa Piłsudskiego, powstał w 1925 roku pod kolumnadą istniejącego jeszcze wtedy Pałacu Saskiego. Naród chciał w ten sposób oddać hołd wszystkim poległym w trakcie I wojny światowej. Pod koniec II wojny światowej pomnik-grób uległ uszkodzeniu, ale szybko został odrestaurowany i ponownie otwarty w 1946 roku. Obecnie Grób Nieznanego Żołnierza to jedyny odbudowany fragment kolumnady Pałacu Saskiego.