Pomniki, obiekty w Warszawie

Pomnik Umschlagplatz powstał w 1988 roku według projektu architekt Hanny Szmalenberg i rzeźbiarza Władysława Klamerusa. W trakcie II wojny światowej niedaleko miejsca pomnika znajdowała się rampa kolejowa, z której hitlerowskie wojska wywiozły z getta żydowskiego 300 tysięcy osób. Symboliczny plac otoczony murkiem upamiętnia tamte wydarzenia. Nad wejściem do pomnika umieszczono płytę ze szwedzkiego sjenitu, która przypomina macewę. Pomnik Umschlagplatz to jedno z miejsc nieustannie odwiedzanych przez wycieczki narodowości żydowskiej.

Legendarna Syrenka jest symbolem Warszawy. Już od XIV wieku widnieje na herbie stolicy. Uzbrojona jest w tarczę i miecz, by mogła w każdej chwili stanąć w obronie mieszkańców miasta. Pomnik Syrenki Warszawskiej na Rynku Starego Miasta został wykonany w XIX wieku przez Konstantego Hegla.

W 2008 roku stacja metra Plac Wilsona uznana została za najlepszą nową stację metra na świecie. Oddano ją do użytku w kwietniu 2005 roku. Stacja rzeczywiście jest piękna. Dominuje w niej elipsoidalna kopuła będąca świetlikiem. W zależności od pory dnia kopuła świeci na czerwono, biało, fioletowo, niebiesko lub zielono. Obie kondygnacje stacji urządzone zostały w barwach szarości i stali. Stal i beton tworzą nowoczesne, ale przytulne wnętrze. Budowa wejść do metra nawiązuje do wierzb płaczących, jednego z symboli krajobrazu Polski. Stacja metra Plac Wilsona to także szereg sklepików, znajdują się tu również bankomaty i toalety.

Stadion Narodowy powstał specjalnie na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Obiekt ulokowany jest w niecce byłego Stadionu Dziesięciolecia. Zarządcą kompleksu sportowo-biznesowego jest Narodowe Centrum Sportu, spółka Skarbu Państwa, powołana przez Ministra Sportu i Turystyki. Podczas Mistrzostw UEFA EURO 2012 na Stadionie Narodowym odbyły się trzy spotkania grupowe, mecz otwarcia, jeden ćwierćfinał i jeden półfinał. Stadion przygotowany jest na przyjęcie 58 tysięcy kibiców. Obiekt zaprojektowany został przy współpracy Konsorcjum JSK Architekci sp. z o.o., gmp International GmbH oraz Schlaich Bergermann und Partner.

Warszawska Wytwórnia Wódek "Koneser" to obiekt przemysłowy oddany do użytku w 1897 roku. W budynku, który stoi na miejscu rogatek, stworzono Fabrykę Oczyszczania Spirytusu. Szczytowy okres działalności wytwórni przypadł na dwudziestolecie międzywojenne, kiedy oczyszczano nawet milion wiader spirytusu rocznie. Po utworzeniu Polskiego Monopolu Spirytusowego Koneser nazywany był monopolem i ta nazwa funkcjonuje zwyczajowo wśród mieszkańców Pragi. Dzisiaj działa tu wytwórnia czystych i smakowych wódek oraz winiaków. Warszawska Wytwórnia Wódek "Koneser" ma własne ujęcie wody oligoceńskiej na poziomie 260 m pod ziemią. Studnia działa od początku XX wieku. Koneser to doskonały przykład budynku przemysłowego z końca XIX wieku. Zbudowany jest z czerwonej cegły, wzorowany częściowo na stylu średniowiecznym. Front budynku wygląda jak fragment zamku z wieżyczką. Obecnie tylko część wytwórni zajęta jest przez fabrykę, reszta wykorzystywana jest do celów kulturalnych. Działają tu m.in. Teatr Wytwórnia, Galeria Luksfera, odbywają się koncerty, eventy oraz imprezy prywatne.

Warszawskie zoo zlokalizowane jest na 32 hektarach terenu. Gdy zostało otwarte w 1928 roku liczyło całe 20 hektarów mniej. Dzisiaj to rozbudowany, nowoczesny kompleks, który ma na koncie dużo zoologicznych sukcesów. Obiekt nieustannie rozbudowuje się o nowe pawilony dla zwierząt, np. słoniarnię czy otwarte w 2010 roku pomieszczenia dla hipopotamów i rekinów. Dla dzieci stworzono Baśniowe zoo, gdzie na 10000 metrów kwadratowych mogą spotkać znane z bajek zwierzęta, takie jak: osiołki, kucyki, kozy angorskie, świnki morskie, króliki oraz kury jedwabiste. Najmłodsi mają okazję pogłaskać, a nawet nakarmić te zwierzęta. Dostępne są także place zabaw. Warszawskie zoo to idealne miejsce na rodzinne spacery, obcowanie z przyrodą i relaks.

Niemiecki bunkier na rogu ulic Jasieńskiej i Panieńskiej pochodzi z czasów II wojny światowej. Zbudowano go około pół roku przed powstaniem warszawskim, gdy Szpital Praski został zajęty przez wojska niemieckie. Było to stanowisko dla broni ckm, zwane Partiznanengebeit. Tuż po wojnie otwory strzelnicze zostały zamurowane, ale z czasem cegły zaczęły wypadać i obecnie można zajrzeć w głąb konstrukcji. Niewiele osób wie o tym, że to niemiecki bunkier. Dla wielu to jedynie występ muru, o który można się potknąć.

Cmentarz Powstańców Warszawy na Woli został otwarty w listopadzie 1945 roku. Pochowano tu ofiary powstania warszawskiego, których ciała ekshumowano z ulic stolicy. Ciała złożone są w 177 mogiłach zbiorowych, a łączna liczba pochowanych to 104105 osób. W północnej części cmentarza umieszczono kurhan z prochami ofiar, których liczbę szacuje się na 50 tysięcy. Na terenie nekropolii, na szczycie kurhanu, w 1973 roku ustawiono także Pomnik Poległych Niepokonanych autorstwa Gustawa Zemły. Ma on symbolizować poświęcenie powstańców w walce o stolicę. Pomnik przedstawia mężczyznę, który tarczą zasłania dziurę w barykadzie, by nie wpuścić wroga do swoich towarzyszy. Cmentarz Powstańców Warszawy to obecnie największy cmentarz cywilnych ofiar powstania warszawskiego.

Według oficjalnych danych Cmentarz Żydowski na Bródnie został założony w 1780 roku przez Szmula Jakubowicza Zbytkowera - bankiera króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dzisiaj liczy około 3000 grobów na powierzchni 5 hektarów. W XIX wieku cmentarz został ogrodzony ceglanym murem. Niestety niewiele pozostało z oryginalnego zadrzewienia i muru. Podczas II wojny światowej wojska niemieckie wycięły stare drzewa, cegły z muru wykorzystywane były na budowach, a płyty nagrobne do tworzenia dróg i lądowisk. Po wojnie cmentarz był przez pewien czas zapomniany. Dopiero w latach 80. XX w. rodzina Nissenbaumów ufundowała nowe ogrodzenie i uporządkowała cmentarz. Najbardziej charakterystyczna jest główna brama, złożona z metalowych wrót obsadzonych dwoma pylonami, która prowadzi na brzozową aleję, na jej końcu znajduje się lapidarium z odzyskanych macew i płyt nagrobnych. Pylon po lewej stronie ozdobiony jest płaskorzeźbą przedstawiającą moment przekazywania pamięci narodowej, po prawej sceną modlitwy Żydów przed egzekucją z 1942 roku.