Oznakowanie CE w świetle wymagań Rozporządzenia CPR nr 305/2011
Dyrektywa budowlana nr 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1998 r. miała na celu stworzenie warunków do swobodnego przepływu wyrobów na rynku Unii Europejskiej. Oznakowanie CE stało się przepustką do wprowadzenia wyrobów w krajach należących do Unii Europejskiej przy zachowaniu zasad zrównoważonego budownictwa. Dotyczyło to tylko tych wyrobów, dla których zostały opracowane zharmonizowane specyfikacje techniczne.
Celem Rozporządzenia CPR nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 roku wraz z aktami delegowanymi, które zastąpiło dyrektywę budowlaną, jest uproszczenie przepisów oraz poprawienie przejrzystości i skuteczności aktualnie obowiązujących przepisów, przy uwzględnieniu nienarażania na koszty producenta wyrobów budowlanych.
Mając na względzie producenta Rozporządzenie CPR nr 305/2011 stworzyło możliwość opracowania europejskiej oceny technicznej (EOT) dla tych wyrobów budowlanych, które nie są lub nie w pełni są objęte przez normy zharmonizowane.
Ponadto w celu uniknięcia zbędnych lub dodatkowych badań wyrobu budowlanego, dla którego zostały już wystarczająco potwierdzone właściwości użytkowe stałymi wynikami badań lub innymi danymi, producenci mogą deklarować określony poziom lub klasy właściwości użytkowych wyrobu budowlanego bez badań lub bez dalszych badań wyrobu przy zachowaniu zapisów w zharmonizowanych specyfikacjach technicznych bądź decyzjach Komisji.
Uproszczono również wzór deklaracji właściwości użytkowych w celu zmniejszenia finansowego dla przedsiębiorstw.
Rozporządzenie CPR w Załączniku nr V przewiduje następujące systemy oceny i weryfikacji stałości użytkowych: 1+, 1, 2+ oraz 3 i 4.
System 1 nakłada nie tylko obowiązki na samego producenta (m.in. w zakresie wdrożenia systemu zakładowej kontroli produkcji oraz badań wyrobu). Wymaga również udziału strony trzeciej – notyfikowanej jednostki certyfikującej, która dokonuje oceny właściwości użytkowych wyrobu na podstawie badań, przeprowadza inspekcję ZKP oraz kontynuuje nadzór, ocenę i ewaluację ZKP. Taki system oceny przewidziany jest, m.in. dla słupów oświetleniowych wykonanych z betonu zbrojonego i sprężonego oraz dla słupów oświetleniowych z kompozytów polimerowych wzmocnionych włóknem szklanym.
Natomiast w przypadku sytemu 2+ producent jest zobowiązany do oceny właściwości użytkowych wyrobu budowlanego na podstawie badań, badania wyrobów zgodnie z ustalonym planem badań oraz przeprowadzenia zakładowej kontroli produkcji. Notyfikowana jednostka certyfikująca jako strona trzecia przeprowadza wstępną inspekcję zakładu produkcyjnego i zakładowej kontroli produkcji oraz kontynuuje nadzór, ocenę i ewaluację zakładowej kontroli produkcji. System 2+ przewidziany jest, m.in. dla kruszyw, elementów murowych, zaprawy murarskiej, wyrobów konstrukcyjnych z drewna litego, systemów izolacji cieplnej z wyprawami tynkarskimi, domieszek do betonu, pigmentów do barwienia materiałów budowlanych na bazie cementu i/lub wapna, kominów i przewodów kominowych, łączników do wyrobów konstrukcyjnych z drewna, asfaltów drogowych, asfaltów modyfikowanych polimerami, mieszanek mineralno-asfaltowych.
Zarówno w przypadku systemu 1 oraz 2+ Instytut Materiałów i Technologii Betonu jako jednostka notyfikowana (numer notyfikacji 2311) jest upoważniony do przeprowadzenia procesu certyfikacji i nadzoru dla wyżej wymienionych grup wyrobów.
Po uzyskaniu pozytywnej oceny notyfikowanej jednostki certyfikującej, czyli uzyskaniu certyfikatu stałości właściwości użytkowych (dla wyrobów w systemie 1) lub certyfikatu zgodności zakładowej kontroli produkcji (w systemie 2+) producent wystawia deklarację właściwości użytkowych oraz znakuje wyrób znakiem CE.
