Terapia behawioralna u dzieci z autyzmem

Terapia behawioralna, współcześnie nazywana terapią poznawczo-behawioralną, jest jedną z najczęściej stosowanych form leczenia zaburzeń psychicznych u dzieci, młodzieży oraz dorosłych. Pomimo tego, iż budzi ona wiele kontrowersji, jest metodą bardzo często wybieraną, ponieważ przynosi oczekiwane efekty, a co za tym idzie, jest nadzieją dla wszystkich zmagających się z trudnymi schorzeniami takimi jak autyzm u dziecka. 

Autyzm u dziecka 

Autyzm jest całościowym zaburzeniem rozwoju, które dotyka jedną na 500 osób. Jest to schorzenie utrudniające w znacznym stopniu życie chorego. Pierwsze objawy autyzmu pojawiają się najczęściej już w okresie niemowlęcym, jednak choroba staje najbardziej widoczna, gdy dziecko zaczyna nawiązywać relacje. Wtedy okazuje się, że nie posiada ono zdolności, jakie wypracowali już jego rówieśnicy. Nie chce w ogóle inicjować rozmów, nie interesuje się innymi dziećmi, nie uśmiecha się do nich, nie utrzymuje kontaktu wzrokowego i nierzadko, jego mimika twarzy nie jest adekwatna do sytuacji. Ponadto, dzieci z autyzmem mają często problemy z mową, nie rozumieją poleceń, nie reagują na własne imię, a wszelkie metafory, gry słowne rozumieją dosłownie. Wykazują one znacznie większe zainteresowanie przedmiotami niż ludźmi. 

Posiadają charakterystyczne dla siebie tiki, na przykład kiwanie się. U dziecka z autyzmem nie muszą występować wszystkie wymienione objawy. Jeśli rodzic zauważy w zachowaniu pociechy coś dziwnego, warto zgłosić się do poradni psychologiczno-pedagogicznej, gdzie zostanie wykonana profesjonalna diagnoza — przekonuje specjalista zatrudniony w Centrum Diagnozy i Terapii Zaburzeń Rozwojowych Przyjazna Przestrzeń w Kędzierzynie-Koźle. 

Terapia behawioralna 

Podejście behawioralne koncentruje się przede wszystkim na tym, jak postępuje dziecko. Ma ono trzy podstawowe cele. Pierwszym z nich jest rozwijanie zachowań deficytowych, a więc takich, które występują rzadko lub nie występują wcale. Przyjmuje się tutaj zasadę małych kroków oraz stopniowania trudności, co pomaga dziecku sprostać stawianym przed nim wymaganiom. Drugim celem jest redukowanie zachowań niepożądanych. Warunkuje to skuteczność przeprowadzonej terapii behawioralnej. Zachowania trudne są szczegółowo badane i opisywane, aby następnie, zaplanować zmiany. Ostatnim zadaniem leczenia jest generalizacja oraz utrzymanie efektów terapii. Generalizacja to przeniesienie dobrych zachowań na inne sytuacje oraz relacje z innymi osobami. Aby utrzymać efekty terapii, stosuje się wzmocnienia ciągłe.