Jak wybrać odpowiednią śrutę rzepakową?
Śruta rzepakowa może stanowić zarówno dodatek do mieszanek paszowych, jak i jej dominujący składnik. Często stosowana jest do produkcji pokarmu dla bydła i trzody chlewnej, aby ograniczyć koszt pasz. Nie zmienia to jednak tego, że można ona stanowić wartościowy element diety zwierząt, dzięki temu, że stanowi dobre źródło białka, aminokwasów, błonnika oraz mikroelementów.
Na czym polega produkcja śruty rzepakowej?
Do produkcji śruty rzepakowej wykorzystywane są poekstrakcyjne ziarna rzepaku. Efektem procesu ekstrakcji jest zmniejszenie ilości tłuszczu w nasionach z około 40% do maksymalnie 5%. Proces ten przebiega w zakładach zajmujących się tłoczeniem oleju. Dzięki temu większość zawartości stanowi białko, które po wytłoczeniu tłuszczu stanowi mniej więcej 45%. Z tego powodu śruta rzepakowa może stanowić uzupełnienie lub alternatywę wobec paszy wyprodukowanej z soi, podkreślają producenci pasz z firmy Polmar.
Bogactwo błonnika w śrucie rzepakowej
Wybierając paszę opartą na śrucie rzepakowej, należy pamiętać, aby zawierała niewielką ilość zbóż charakteryzujących się dużą zawartości włókien. Śruta sama w sobie jest już jego doskonałym źródłem, dzięki czemu zapewnia zwierzętom błonnik i wpływa pozytywnie na układ trawienny prosiąt. Dlatego należy ograniczyć ilość owsa oraz jęczmienia w paszach. Nadmiar włókien może wpływać niekorzystnie na stopień przyswajalności składników odżywczych.
Zawartość jodu oraz aminokwasów w śrucie
Śruta rzepakowa może wpływać negatywnie na metabolizm oraz przyswajanie jodu. Pomimo tego, że zapotrzebowanie zwierząt na ten pierwiastek jest niewielkie, warto zadbać o to, aby został uzupełniony w paszy do 1 mg/kg. Śruta sama w sobie jest również wartościowym źródłem niektórych aminokwasów egzogennych. Często, aby uzupełnić ilość lizyny w paszy, dodaje się do niej śrutę sojową. Wzbogaca ona pokarm dla zwierząt również w dodatkowe źródło wartościowego białka. Wraz ze stopniem odolejenia nasion rzepaku zmniejsza się także ilość glukozynolanów, która jest toksyczna i niezdrowa dla zwierząt i może również wpływać na przyswajanie białka. Dlatego lepsze wartości odżywcze paradoksalnie wykazują pasze o mniejszej zawartości tłuszczu.
