Zabytki architektury we Wrocławiu

Kościół Imienia Jezus jest jedną z najwspanialszych barokowych świątyń we Wrocławiu. Zaprojektowany przez Teodora Morettiego, wybudowany w latach 1689-1698 zachwyca bogatymi zdobieniami wnętrza. Możemy podziwiać ogromny ołtarz główny, wykonany przez znanego artystę, Krzysztofa Tauscha, a także obraz przedstawiający obrzezanie Jezusa, również jego autorstwa. Ambona i niektóre rzeźby świętych są dziełem innego znanego rzeźbiarza, Franza Josepha Mangoldta. Kościół jest bardzo dobrze zachowany, w czasie II wojny światowej nie został zniszczony. Obecnie służy potrzebom duszpasterstwa akademickiego.

Kościół św. Marcina jest niewielką gotycką świątynia powstałą pod koniec XIII wieku, ufundowaną przez Henryka Probusa. Budowy nie ukończono, jednak kościół spełniał swoje cele. W okresie międzywojennym odprawiano w nim msze dla wrocławskiej Polonii. Obiekt swój dzisiejszy kształt zawdzięcza odbudowie ze zniszczeń spowodowanych działaniami prowadzonymi podczas II wojny światowej, dokonanej w latach 1957-1960.

Kościół św. Michała Archanioła we Wrocławiu został ukończony w 1871 roku. Trójnawowa bazylika na planie krzyża łacińskiego została zaprojektowana przez Alexisa Langera. Bogato zdobiona fasada zachwyca doskonałością kształtów, którą podkreślają witraże.

Wrocławski kościół św. Wojciecha został zbudowany w stylu gotyckim. Ceglana świątynia, która powstawała od XIII do XV wieku, ma budowę jednonawową, z transeptem. Tuż obok kościoła możemy podziwiać bogato zdobioną, barokową kaplicę, w której spoczywają relikwie błogosławionego Czesława. Detale rzeźbiarskie zostały wykonane przez Georga Leonharda Webera oraz Franza Josepha Mangoldta, zaś zdobienia malarskie wykonali Johann Franz de Backer i Johann Jacob Eybelweiser. Wewnątrz świątyni znajduje się obraz Matki Bożej Podkamieńskiej, pochodzący z klasztoru Dominikanów w Podkamieniu na Ukrainie.

Kolegiata św. Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu znajduje się przy placu Kościelnym. Powstała na przełomie XIII i XIV wieku. Wśród zabytków znajdujących się w kościele należy wymienić tympanon fundacyjny i organy. Obok świątyni znajduje się pomnik św. Jana Nepomucena.

W roku 1810 budynek został opuszczony przez Zakon Szpitalny Kawalerów Krzyżowych z Czerwoną Gwiazdą. W 1811 roku budynek stał się własnością Uniwersytetu, wtedy przeniesiono tam Katolickie Gimnazjum im. św. Marcina. Szkoła ta dotąd mieściła się w wolnych budynkach Uniwersytetu. Założona w 1638 roku przez jezuitów. Do placówki uczęszczali chłopcy od 10 do 18 roku życia. Przeważająca liczba uczniów była narodowości niemieckiej. Szkoła wykształciła wielu sławnych mężów, są wśród nich: Józef von Eichendorff (1788-1857), Otto von Haugwitz (1767-1842), Józef Krystian von Zeidlitz (1790-1862), Józef Jungnitz (1844-1919), Jan Antoni Ficek (1790-1862), wydawca "Żywotów" Piotra Skargi, oraz Jan Dzierżoń (1811-1906), słynny znawca i hodowca pszczół. Gimnazjum działało do 1945 roku, mieściły się tam również biblioteka, sale przyrodnicze, pracownie muzyczne i plastyczne, jak również sala gimnastyczna. Obecnie budynek jest główną siedzibą Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.

Ostrów Tumski jest historycznym centrum religijnym Wrocławia. To właśnie tu ok. IX wieku powstał pierwotny gród Wrocławia. W 1000 roku Bolesław Chrobry ogłosił ów gród biskupstwem. Na początku Ostrów Tumski był wyspą, dopiero po zasypaniu jednej z odnóg Odry został przyłączony do lądu. Na początku teren zamieszkany był od kościółka św. Marcina do kościoła św. Krzyża. Zamieszkiwało go wtedy ok. 1500 mieszkańców. Na początku gród był drewniany, otoczony drewniano-ziemnym wałem obronnym. Pierwszą budowlą z kamienia był kościółek św. Marcina, powstały na początku XI w. We wschodniej części Ostrowa należącej do biskupa wybudowano katedrę. W roku 1166 wnuk Bolesława Krzywoustego, Bolesław Wysoki zarządził zmianę drewnianej zabudowy na murowaną. Na Ostrowiu stanęła romańska rezydencja, złożona z budynków siedziby biskupstwa, kaplicy romańskiej i pałacu książęcego. Początkowo mieszkały tam głowy państwa. Ostrów Tumski został sprzedany władzy kościelnej w roku 1315. Pojawił się zwyczaj zdejmowania nakrycia głowy przed wejściem na Most Tumski, który był granicą państwa kościelnego.

Pałac jest budynkiem wolnostojącym, jednopiętrowym. Przykrywa go czterospadowy dach z ceramicznej dachówki. Wewnątrz znajduje się monumentalna klatka schodowa. Elewacja pałacu wykonana w stylu klasycystycznym. W połowie X wieku w tym miejscu znajdował się drewniano-ziemny wał obronny. Pojawiły się podejrzenia, że w II połowie XIII wieku stała tu budowla podobna do średniowiecznej wieży mieszkalnej, prawdopodobnie siedziba prepozyta katedralnej kapituły. Jednak badania archeologiczne nie potwierdziły tej teorii, budowla różniła się od wież mieszkalnych znanych m.in. na Śląsku i we Wrocławiu. W 1534 r. dolne kondygnacje zamieszkiwali ważni goście, m.in. biskup Uppsali Johann Johannes Magnus. W wyniku pożaru w 1759 roku w 1791 roku wieża została rozebrana. W 1712 roku wrocławski inspektor budowlany Johann Gottfried Krug zarządził przebudowę pałacu na styl klasycystyczny, autorem projektu przebudowy był Karl Gotthard Langhaus. XVIII wiek był okresem kolejnych przemian, architekt śląski Karl Gottfried Geissler dobudował dwie boczne oficyny wraz z okazałą klasycystyczną bramą i dwiema furtami po bokach. W 1906 roku wyremontowano zachodnią oficynę. Pałac nie zmienił swego wyglądu do czasów oblężenia Festung Breslau w 1945 roku, kiedy to został lekko uszkodzony, później - szybko odbudowany.

Plac targowy przylegający narożnikiem do rynku. Początkowo nazywany Targiem Polskim albo Targiem Solnym. Na placu w roku 1827 stanął pomnik feldmarszałka Blüchera, a plac nazwano jego imieniem. W przeciwieństwie do rynku plac Solny nie jest tak zabudowany. Zabudowę stanowią trzy zabytkowe kamienice i klasycystyczna Stara Giełda z 1822 roku, twórcą jej projektu był Carl Ferdinand Langhans. Również przy placu stoi budynek dawnej apteki Pod Murzynem (podobizna grafika Eugeniusza Geta Stankiewicza), obecnie lokalna siedziba Gazety Wyborczej. Plac jest od lat miejscem przeznaczonym na targ kwiatowy. Na środku placu znajduje się iglica (nawiązująca do tej pod Halą Ludową) i fontanna. Pod częścią placu Solnego znajduje się schron o powierzchni 1000 metrów kwadratowych, w którym może zmieścić się 300 osób, obiekt ma własne toalety i system kanalizacyjny, prowadziły do niego dwa wejścia, jedno z nich obecnie jest w podziemnej damskiej toalecie. Jego twórcą jest Richard Konwiarz.