Technologie druku 3D
Druk 3D zwany inaczej drukiem przestrzennym jest dzisiaj bardzo spopularyzowany nie tylko w dziedzinie rozwoju technologii innowacyjnych i nauki, ale także w dziesiątkach branż przemysłowych. Wśród nich można wymienić nawet sektor produkcji wyrobów medycznych – mowa o protezach. Jeśli chodzi zaś o wykorzystywane dzisiaj typy druku 3D, należy wymienić ten w technice SLA, SLS, oraz FDM – ostatnia z nich jest najczęściej stosowana.
Druk 3D i jego możliwości
Możliwości druku 3D są dzisiaj niemalże „nieograniczone”. Maszyny wykorzystywane do świadczenia usług drukarskich, najczęściej nie są przeznaczone do wykonywania wielkogabarytowych przedmiotów, ale świetnie radzą sobie z tworzeniem zaprojektowanych wcześniej w oprogramowaniu detalicznych modeli. Mogą to być nawet wspomniane protezy, zabawki, czy części maszyn przemysłowych. Dzisiaj w świecie usług najczęściej druk 3D jest wykorzystywany do tworzenia prototypów danych produktów, lub do produkcji półproduktów plastikowych, łączonych później w większą całość. Tym zajmuje się m.in. pracownia AUZOS Konrada Husiatyńskiego.
Do zalet druku 3D można zaś zaliczyć: precyzję co do setnych milimetra; możliwość tworzenia produktów seryjnych o identycznych w 100% cechach, możliwość tworzenia skomplikowanych form, szybkość drukowania, a także możliwość prowadzenia działań w zakresie inżynierii odwrotnej: digitalizowanie przedmiotów rzeczywistych do formy cyfrowej dzięki skanowaniu 3D. Pamiętać należy również o tym, że druk 3D jest znacznie wydajniejszy niż maszyny CNC – np. frezarki i wtryskiwarki – jeśli chodzi o obróbkę tworzyw sztucznych.
Rodzaje druku 3D
Druk 3D występuje w formie stereo litografii, selektywnego spiekania laserowego i najpopularniejszego osadzania topionego materiału. To właśnie metoda FDM jest dzisiaj stosowana przez większość pracowni 3D świadczących szerokie usługi dla instytucji publicznych – np. muzea – oraz dla klientów biznesowych. Osadzanie topionego materiału to zaś technologia oparta o nakładanie warstwa po warstwie materiału drukującego (filamentu) na podłożu za pomocą głowicy poruszającej się w przestrzeni trójwymiarowej. Materiał roboczy dostarczany jest w postaci specjalnego włókna o średnicy rzędu milimetrów nawiniętego na szpulkę. Jego koniec wpinany jest do głowicy drukującej, która podgrzewa surowiec do temperatury topnienia, a następnie wyciska w odpowiednim punkcie podłoża. Po kontakcie z temperaturą otoczenia materiał schładza się i zestala. Sama drukarka 3D jest zbudowana z takich komponentów, jak stelaż, podłoże, ekstruder, z prowadnic, silników krokowych, płytek oraz paneli sterujących.
