Obróbka skrawaniem – toczenie frezowanie, szlifowanie

Obróbka  skrawaniem  charakteryzuje  się  tym,  że  w  wyniku  ruchu  ostrzy względem przedmiotu obrabianego usuwane są kolejne warstwy naddatku obróbkowego i zamieniane na wióry. Obróbka skrawaniem może być realizowana jako obróbka wiórowa oraz obróbka ścierna.

Obróbka wiórowa i ścierna

Obróbkę  wiórową  wykonuje  się  narzędziami o  określonej  liczbie  ostrzy, o znanej geometrii tych ostrzy, a powstające wióry są stosunkowo duże i widoczne gołym okiem.

Do sposobów obróbki wiórowej zalicza się toczenie, wiercenie, frezowanie, dłutowanie.

Obróbkę ścierną wykonuje się ostrzami bardzo drobnymi, przy czym nie jest ustalona ani liczba tych ostrzy ani ich geometria. Naddatek obróbkowy usuwany jest  w  postaci wiórów bardzo drobnych, niewidocznych nieuzbrojonym okiem, oraz w postaci drobin wyrywanych siłami tarcia.

Sposobami obróbki ściernej są, między innymi, szlifowanie, gładzenie, docieranie.

Frezowanie

Frezowanie to stały element obrabiania wszelkiego rodzaju płaszczyzn, kanałków, rowków, powierzchni kształtowych czy uzębień. Rodzaje tej obróbki skrawaniem:

• Frezowanie czołowe, kiedy oś obrotu freza zajmuje położenie prostopadłe do powierzchni obrabianej.
• Frezowanie obwodowe, kiedy oś obrotu freza zajmuje położenie równoległe do powierzchni obrabianej.

Toczenie

Toczenie jest najbardziej popularną metodą obróbki skrawaniem. Cechą charakterystyczną tego rodzaju obróbki jest ruch główny obrotowy, decydujący o prędkości skrawania, wykonywany przez przedmiot obrabiany. Ruch posuwowy wykonuje nóż tokarski. Obróbkę powierzchni zewnętrznych nazywamy toczeniem, natomiast obróbkę powierzchni wewnętrznych wytaczaniem.

Toczenie może być dokonywane przy zamocowaniu przedmiotu w uchwycie i w kłach. Przy zamocowaniu w kłach ważną bazą obróbkową są nakiełki, dlatego powinny być wykonane bardzo starannie. Toczenie kształtowe polega na zastosowaniu noży kształtowych, których krawędź skrawająca jest tak ukształtowana, że może zapewnić żądany kształt przedmiotowi bez udziału jakichkolwiek ruchów narzędzi poza głównym ruchem skrawającym i dosuwem wgłębnym.

Wytaczanie odbywa się na wytaczarkach. Narzędzie umieszczone jest na tarczy wytaczarki, albo bezpośrednio we wrzecionie. Razem z wrzecionem wykonuje ono ruch obrotowy, posuw otrzymuje albo przedmiot wraz ze stołem obrabiarki albo wytaczadło.

Szlifowanie

Sposób obróbki ściernej materiału, w którym narzędzie nazywane ściernicą wykonuje ruch główny będący ruchem obrotowym. Ruch pomocniczy może być wykonywany przez przedmiot obrabiany lub ściernicę. Tę obróbkę skrawaniem dzieli się na:

• Szlifowanie czołowe jest obróbką bardzo wydajną i jeśli dokładność półfabrykatu pozwala zastosować małe naddatki obróbkowe, to nawet może opłacać się stosowanie go do obróbki zgrubnej powierzchni zupełnie surowych.
• Szlifowanie obwodowe może zapewnić zarówno małą chropowatość, jak i dużą dokładność. Lepszą wydajność uzyskuje się szlifowaniem wgłębnym tzn. bez posuwu poprzecznego. Operacja szlifowania może składać się z dwóch zabiegów:

• szlifowania zgrubnego, które wymaga ściernic gruboziarnistych,
• gładzenia, czyli szlifowania gładzącego ściernic drobnoziarnistych.