Historia produkcji piwa

Historia dziejów piwa, czyli jednego z najpopularniejszych dawniej i dziś trunków zawierającego trzy podstawowe składniki poddawane fermentacji (wodę, słód i chmiel) sięga już czasów prehistorycznych, kiedy to archeolodzy odkryli kamienne koryta, a na nich osady zawierające szczawiany powstałe po połączeniu wody z ziarnami- domniemanego prehistorycznego piwa.

Starożytność

Najstarszy historyczny dowód na przyrządzanie piwa przypada na ok. 4000 lat p.n.e., kiedy to wygrawerowano na sumeryjskich tabliczkach postaci mające przygotowywać piwo orkiszowe. Według podań Sumerowie czyli kultura zamieszkująca starożytną Mezopotamię, warzyli kilkanaście gatunków piwa, których podstawowym składnikiem był jęczmień lub pszenica, ewentualnie mieszanka obu tych zbóż. Pierwsze piwo wytwarzano z placków chleba przygotowywanego z kiełkujących ziaren tych właśnie zbóż z dodatkiem przypraw i soku z daktyli bądź miodu. Po wysuszeniu placki kruszono, dodawano do wody i gotowano z rozmarynem lub owocami, a następnie przelewano do glinianych naczyń i poddawano procesowi fermentacji. Taki trunek nie był filtrowany, więc tamtejsi ludzie pili go przez trzcinowe rurki czyli ówczesne słomki. Ze względów religijnych produkcją mogły zajmować się tylko kobiety. W dalszym okresie rzemiosło to przejęli Babilończycy, którzy warzyli między innymi jego jasne, ciemne i czerwone gatunki, używając do całego procesu specjalnych kadzi zaciernych, glinianych i fermentacyjnych, kotłów warzelnych oraz cylindrycznych amfor. To oni jako pierwsi wprowadzili do produkcji piwa chmiel oraz byli prekursorami podgrzewania brzeczki. Następnymi spadkobiercami okazali się starożytni Egipcjanie, którzy bardzo cenili sobie ów zdrowy, pożywny i bogaty w białko trunek. Najstarszy odkryty browar egipski powstał na ok. 3700 lat p.n.e. Produkcja piwa przeniknęła również do innych ważnych kultur tamtych czasów takich jak starożytna Grecja, Rzym, Galia oraz Ameryka Południowa i Środkowa.

Średniowiecze

Na średniowieczną historię piwowarstwa ogromny wpływ miał rozwój klasztorów, które posiadały na nie wyłączność aż do XII wieku. W tym czasie piwowarstwo stało się popularne głównie w belgijskich, niemieckich oraz francuskich klasztorach. Na początku mnisi produkowali ów trunek jedynie na potrzeby własne oraz pielgrzymów, jednak z biegiem czasu rozpoczęli oni jego sprzedaż, dysponując nadwyżką. W tym czasie wymyślano coraz to nowe receptury i technologie piwowarstwa. Mnisi warzyli głównie ciemne, aromatyczne i słabe gatunki, dodając do nich często zioła. Po XII produkcja piwa przeniosła się na dworskie browary, a następnie miejskie. Karol Wielki był pierwszym, który zajął się prawnymi aspektami tego rzemiosła, ustanawiając urząd intendenta, którego zadaniem było dbanie o najwyższą jakość produktu oraz nadzór nad właściwą jego produkcją. W międzyczasie zmieniała się również technologia. W XVI w Niemczech zaczęto produkować tzn. koźlak czyli ciemne mocne piwo górnej fermentacji (obecnie coraz częściej stosowana jest dolna fermentacja). W XVIII następuje zwrot w historii piwowarstwa europejskiego. Znaczący progres technologiczny przyczynia się do powstania znanych browarów i piwnych marek.

Epoka nowożytna

Z biegiem czasu piwo zaczęli pić również magnaci i zamożna szlachta, a także pospólstwo. W XVII piwo jęczmienne (które wytwarzane jest między innymi w Browarze Ignis), wyparło pszeniczne - niemieckie prawo czystości. W czasie obu wojen światowych zniszczonych zostało wiele polskich browarów, które w niewielkiej części zostały odbudowane. Czasy socjalizmu także nie były zbyt łaskawe dla piwowarstwa z uwagi na brak postępu oraz mocne zaszufladkowanie piwa jako taniego i niskiej jakości napoju. Po upadku PRLu wiele browarów zostało także sprywatyzowanych i dziś należą do ogromnych zagranicznych koncernów. Dopiero ostatnie 20 lat jest łaskawe dla polskiego piwowarstwa i to głównie dzięki założonemu w 2010 roku Polskiemu Stowarzyszeniu Piwowarów Domowych, które spopularyzowało domową produkcję piwa.