Bracia Mniejsi: franciszkanie i ich działalność
Franciszkanie czarni, czyli Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, to zgromadzenie założone przez samego świętego Franciszka z Asyżu. Około jednej czwartej wszystkich braci tej wspólnoty zakonnej stanowią mieszkańcy naszego kraju. Działalność franciszkanów nad Wisłą trwa nieprzerwanie od prawie ośmiuset lat, a jej początków należy szukać w historii średniowiecznego Wrocławia.
Krótka charakterystyka zakonu franciszkanów
Członkowie Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych nazywani są na różne sposoby – po prostu franciszkanami (czasem czarnymi ze względu na noszone habity lub konwentualnymi ze względu na nazwę ich zakonu), Braćmi Mniejszymi czy minorytami. Ich wspólnota założona została w tysiąc dwieście dziewiątym roku przez samego świętego Franciszka z Asyżu. Jej interesująca nazwa – Zakon Braci Mniejszych – odnosi się do pokory, jaką od samego początku swej posługi wykazuje każdy brat franciszkański. Początkowo dotyczyła ona wszystkich pobożnych osób chcących naśladować świętego Franciszka i od zawsze nierozerwalnie wiązała się z praktykowaną przez nie postawą niższości, którą zalecał Jezus Chrystus. Bracia Mniejsi Konwentualni przywlekają czarne (bądź, w niektórych krajach, szare) habity z kapturem, przewiązując tunikę białym sznurem. Sznur ten jest z kolei zawiązany na trzy supły, które mają za zadanie symbolizować koronkę franciszkańską.
Franciszkanie w Polsce
Franciszkanie pojawili się w Polsce już w tysiąc dwieście trzydziestym szóstym roku, w dziesięć lat po śmierci świętego Franciszka z Asyżu.. Duchowi kontynuatorzy jego dzieła założyli klasztor przy wrocławskim placu biskupa Nankiera, a za jego fundatora powszechnie uznaje się księcia Henryka Pobożnego. Jedną ze współczesnych siedzib franciszkanów jest Klasztor Franciszkanów przy Parafii Rzymskokatolickiej św. Karola Boromeusza we Wrocławiu. Działalność prowadzona przez przebywających tam braci związana jest ściśle z funkcjonowaniem miejscowego kościoła, który po wojnie odnowili właśnie franciszkanie. Chociaż ze względu na rozległe uszkodzenia (około pięćdziesiąt procent) poważnie rozważano rozbiórkę świątyni, działalność Braci Mniejszych pozwoliła na jej odbudowę i stopniowe wznawianie działalności duszpasterskiej. Był to oczywiście niezwykle skomplikowany i długotrwały proces. Konsekracji ołtarza głównego dokonano uroczyście dopiero w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym szóstym roku. Współcześnie w kościele pod wezwaniem świętego Karola Boromeusza regularnie prowadzone są nabożeństwa i rekolekcje.
