Enkodery inkrementalne i absolutne – właściwości i zastosowanie
Enkoder to rodzaj czujnika kontroli ruchu, który przekazuje informacje zwrotne do układu sterowania. Jego zadaniem jest modyfikowanie ruchu obrotowego bądź liniowego części maszyn w impuls elektryczny, który zostaje odczytany w układzie sterowania za pomocą licznika lub sterownika PLC. Za pomocą urządzenia można precyzyjnie zdefiniować położenie elementów maszyny oraz podstawowe parametry wału silnika.
Rodzaje enkoderów – właściwości
Biorąc pod uwagę sposób pomiaru oraz rodzaj sygnału wyjściowego wyróżniamy enkodery inkrementalne (obrotowo-impulsowe) oraz absolutne (obrotowo-kodowe). Inny sposób podziału obejmuje enkodery obrotowe i liniowe. Te pierwsze służą do pomiaru położenia kątowego obiektu, zaś drugie mierzą ruch wzdłużny (przemieszczenie).
Najbardziej rozpowszechnionym rodzajem czujników są modele inkrementalne, które wytwarzają cyfrowy sygnał wyjściowy w czasie obrotu wału o zdefiniowany kąt. Liczba impulsów przypadających na jeden obrót definiuje rozdzielczość urządzenia – im większa, tym mniejsze przesunięcie kątowe przekładające się na większą precyzję pomiaru. Jak zauważa ekspert z Baumer, ten rodzaj enkodera nie generuje położenia bezwzględnego, co oznacza, że lokalizacja wału odbywa się przez zliczenie impulsów elektrycznych. Przy braku zasilania wartość zliczana jest od zera (w miejscu, w którym doszło do zatrzymania).
Enkoder absolutny – sposoby pomiaru
Różnica między czujnikami inkrementalnymi a absolutnymi tkwi w obranej metodzie pomiarowej. W przypadku tych drugich sygnał wyjściowy wytwarzany jest w postaci analogowej przez wprowadzenie do tarczy unikalnego kodu dla każdej pozycji. Zastosowanie specjalnego kodowania sprawia, że każde położenie kątowe wału ma przypisaną wartość kodową na wyjściu (sygnał kodowy).
Enkodery absolutne dostarczają charakterystyczne dane dotyczące pozycji w momencie ich włączenia oraz tuż po awarii zasilania. Odczyt odbywa się z wykorzystaniem sygnału kodowego w postaci kodu binarnego lub kodu Gray’a.
