Kiedy należy skierować chorego do zakładu pielęgnacyjno‐opiekuńczego?
Niestety zdarza się, że osoby w podeszłym wieku lub niepełnosprawne wymagają szczególnej, dodatkowej opieki medycznej. Mogą wówczas zostać umieszczone w placówce pielęgnacyjno‐opiekuńczej. Ośrodki tego rodzaju bardzo często działają przy szpitalach. Pacjent może zostać do nich skierowany na wniosek lekarza prowadzącego ze szpitala, w którym przebywał, bądź też na wniosek lekarza pierwszego kontaktu.
Dla kogo przeznaczone są zakłady pielęgnacyjno‐opiekuńcze?
W zakładzie pielęgnacyjno‐opiekuńczym (tak zwanym ZPO) jest miejsce dla osób, których stan zdrowia wymaga całodziennej lub całodobowej opieki w specyficznych warunkach. Placówki tego typu – takie jak Medszkol Sp. z o.o. Zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy w Bielawie – zapewniają opiekę lekarską, pielęgniarską oraz rehabilitację. Jest to opcja przeznaczona dla chorych, którzy nie wymagają hospitalizacji. W placówkach tego rodzaju kontynuowane jest leczenie farmakologiczne, a pacjent ma zapewnione właściwe dla swojego stanu zdrowia warunki życia oraz dietę.
Etapy przenoszenia pacjenta do zakładu pielęgnacyjno‐opiekuńczego
Skierowanie do zakładu pielęgnacyjno‐opiekuńczego wydaje organ, który utworzył dany zakład lub zawarł umowę z takim zakładem. Wniosek musi złożyć osoba ubiegająca się o miejsce lub przedstawiciel ustawowy, inna osoba za zgodą osoby zainteresowanej lub też zakład opieki zdrowotnej, taki jak chociażby szpital. Do wniosku należy dołączyć dwa dokumenty: zaświadczenie lekarskie mówiące o konieczności opieki nad pacjentem w zakładzie opiekuńczym, a także wywiad pielęgniarski. Taki wywiad zawiera ocenę warunków mieszkaniowych pacjenta. Znajdują się w nim informacje o typie mieszkania, piętrze, ogrzewaniu, dostosowaniu do potrzeb chorego, łazience i tak dalej. Oprócz informacji związanych z nieruchomością, w której pacjent przebywa, wywiad pielęgniarski zawiera także te związane z jego rodziną – odpowiada na przykład na pytanie, czy istnieje możliwość opieki, mówi o tym, jaki jest stan zdrowia ewentualnego współmałżonka czy dzieci oraz gdzie te ostatnie zamieszkują. Pielęgniarka przeprowadza dodatkowo ocenę w skali Barthel. Określa ona stopień samodzielności pacjenta. Odpowiedzi na każde zawarte w związanym ze skalą kwestionariuszu są punktowane – maksymalnie można uzyskać sto punktów. Jeśli chory otrzyma mniej niż sześćdziesiąt, jest kwalifikowany do pobytu w placówce specjalistycznej. Inną powszechnie stosowaną skalą jest karta oceny samoobsługi, w której kwalifikację do skierowania otrzymuje się po uzyskaniu maksymalnie sześciu punktów.
