Czym jest korozja pod izolacją?

Korozja pod izolacją (z ang. Corrosion Under Insulation – CUI) to korozja rurociągu, zbiornika lub innego aparatu, która występuje z powodu przedostania się lub skraplania się wody pod izolacją zewnętrzną albo warstwę biernego zabezpieczenia przeciwogniowego. Często nie jesteśmy świadomi, że uszkodzenie izolacji, nieszczelność zaworu lub połączenia kołnierzowego skutkuje przedostaniem się wody, która, jeśli warunki sprzyjają, wywoła korozję.

Problemy spowodowane korozją pod izolacją

Korozja pod izolacją jest problemem, z którym przemysł chemiczny, petrochemiczny, chłodniczy boryka się od lat. Może występować na powierzchniach ze stali węglowej, stali nierdzewnej i żeliwa.

Typowe problemy spowodowane przez korozję pod izolacją to m.in. gwałtowna korozja powierzchni i wżery, których skutkiem mogą być ubytki grubości ścian, a nawet awaria. Na stali nierdzewnej korozja pod izolacją może powodować wżery i korozję naprężeniową wywołaną przez obecność chlorków. Do awarii może dochodzić w szerokim zakresie temperatur, przy czym najbardziej krytyczny dla korozji pod izolacją jest zakres od 30°C do 120°C, a w okresie przestoju ryzyko może jeszcze wzrosnąć. Na stali węglowej i żeliwie może występować korozja ogólna lub miejscowa.

Możliwość korozji pod izolacją często jest ignorowana, a może doprowadzić nawet do katastrofalnej w skutkach awarii wyposażenia. Rozsądnym jest przeprowadzanie regularnych kontroli rur, zbiorników i aparatów, czym zająć się może firma Navitest z Gdańska.

Kontrola obiektów narażonych na korozję pod izolacją

Jest kilka sposobów do kontroli obiektów narażonych na korozję pod izolacją. Pierwszy to rozebranie izolacji w miejscu potencjalnego wystąpienia korozji i przeprowadzenie inspekcji. Jest to najprostsza metoda, nie wymaga zaawansowanego sprzętu, co nie oznacza, że w każdym wypadku jest najtańsza. Metoda ta ma jednak wady:

• ingerencja w istniejącą izolację,
• wybiórczy sposób typowania miejsc do kontroli
• potrzeba wyłączenia rurociągu, zbiornika lub aparatu
• długi czas przeprowadzania inspekcji

Drugi sposób to badania przez izolację metodą prądów wirowych – techniką Pulsed Eddy Current PEC. Metoda ta ma swoje zalety i wady. Do zalet należą:

• brak potrzeby demontowania izolacji
• duża prędkość badań
• powtarzalność pomiaru
• badania bezkontaktowe

Wady to natomiast:

• Uśrednianie wyniku pomiaru do min. pola powierzchni odpowiadającego powierzchni dużej sondy, a w związku z tym technika najlepiej się sprawdza dla korozji ogólnej,
• Brak możliwości pomiaru głębokości wżeru,
• Brak możliwości badania w miejscach występowania wyposażenia, trójników, wpałek.

Trzeci sposób polega na badaniu radiograficznym tradycyjnym (obraz na błonie radiograficznej) lub cyfrowym (obraz w formie elektronicznej). Metoda ta ma swoje wady i zalety. Do zalet należą:

• nie trzeba demontować izolacji
• nie trzeba wyłączać badanej instalacji (badanie na ruchu)
• zbadanie całego obiektu w ramach możliwości technicznych
• w przypadku radiografii cyfrowej natychmiastowy wynik i dobre cyfrowe narzędzia do pomiarów
• możliwość wykrywania korozji pod izolacją i jednocześnie od wewnątrz instalacji

Do wad należą:

• w trakcie badania występuje promieniowanie jonizujące i trzeba wyznaczyć odpowiednie strefy, w których nie mogą przebywać osoby postronne.
• wynik badania obarczony jest błędem pomiarowym i w przypadku znalezienia miejsc korozji należy wykonać dodatkowe badania.