Zasady postępowania z zębem martwym
Ząb martwy to ząb, w którym w wyniku urazów mechanicznych lub na skutek przebiegu choroby próchnicowej doszło do obumarcia żywej tkanki, czyli znajdującej się w komorze oraz w kanałach zęba silnie unerwionej i ukrwionej miazgi zęba. Określenie martwy ząb dotyczy także zębów, które zostały poddane leczeniu kanałowemu, czyli leczeniu endodontycznemu. W artykule dokładniej opisujemy, jak można rozpoznać ząb martwy, jakie są konsekwencje jego powstania oraz czy taki ząb może boleć.
W jaki sposób dochodzi do powstania zęba martwego?
Do powstania martwego zęba dochodzi na skutek działania czynników patologicznych, czyli przede wszystkim głębokich ubytków próchnicowych lub urazów mechanicznych, które mogą spowodować obumarcie znajdujących się we wnętrzu zęba jego żywych tkanek. Każdy ząb zbudowany jest z twardych tkanek szkliwa i zębiny, których jednym z zadań jest ochrona znajdującej się we wnętrzu zęba żywej miazgi. Jest to tkanka, która jest bogata w nerwy, naczynia oraz różnego rodzaju komórki. Miazga wypełnia nie tylko system kanałowy zęba, ale również jego komorę. Jest ona połączona z innymi tkankami organizmu poprzez znajdujące się na szczycie wierzchołków zęba otwory wierzchołkowe.
Jak tłumaczy nasz rozmówca, lekarz stomatolog z Kliniki Stomatologicznej Viscardi w Tychach: Najczęstszą przyczyną obumarcia zęba jest zdecydowanie atakująca go choroba próchnicowa. Produkująca wiele toksycznych substancji próchnica na początku zaczyna atakować chroniąca miazgę zębinę, potem jednak, wraz z pogłębianiem się powstającego w zębinie ubytku, próchnica zaczyna coraz śmielej podążać w stronę miazgi zębowej i dochodzi do nieodwracalnego już zapalenia miazgi, a następnie do jej obumarcia. Inną przyczyną obumarcia zęba może być uraz mechaniczny, czyli najczęściej upadek lub uderzenie, które mogą spowodować powstanie zaburzeń przepływu krwi w miazdze zęba. W rezultacie znajdujące się w miazdze komórki, pod wpływem utraty dostarczanego tlenu oraz substancji odżywczych obumierają i dochodzi do powstania martwicy miazgi.
Jakie są konsekwencje martwicy miazgi zęba?
Po powstaniu martwicy miazgi zęba, martwe tkanki zęba po pewnym czasie mogą zostać skolonizowane przez szkodliwe bakterie, które będą powodowały ich gnilny rozpad. Martwa miazga zęba w takim stadium nazywana jest zgorzelą zęba i niestety z biegiem czasu może się dalej rozprzestrzeniać na sąsiednie struktury anatomiczne. W takich przypadkach często dochodzi do powstawania ropni pochodzenia zębowego, które są dużym zagrożeniem dla zdrowia człowieka. Co bardzo istotne, często jest tak, że martwy ząb przez bardzo dugi czas, przez kilka miesięcy, a nawet przez kilka lat może pozostać niezauważony, jednak z czasem może dać o sobie znać. Obumarła miazga zęba może spowodować jego przebarwienie, a z czasem doprowadzić także do odczuwania przez pacjenta dolegliwości bólowych.
Na czym polega leczenie martwego zęba?
W przypadku powstania wspomnianych wyżej objawów oraz zdiagnozowaniu martwicy zęba konieczne jest przeprowadzenie odpowiedniego leczenia. W przypadku miazgi zębowej, tak samo jak w przypadku bardzo rozwiniętej choroby próchnicowej zęba, w której bakterie zdołały już dotrzeć do kanałów zęba, wykonywane jest leczenie endodontyczne, czyli leczenie kanałowe zęba. Taki zabieg polega na usunięciu, w tym wypadku martwej, miazgi zębowej i dokładnym chemicznym i mechanicznym oczyszczeniu systemu kanałowego, a następnie na ich szczelnym wypełnieniu materiałem kompozytowym (gutaperką). Po przeprowadzeniu leczenia kanałowego konieczne jest jeszcze odbudowanie korony zęba, po to, żeby mógł on nadal pełnić swoje funkcje.
