Technologia druku 3D DLP – zalety i ograniczenia metody

Wbrew powszechnemu przekonaniu, druk 3D nie jest wytworem obecnych czasów – pierwsza technologia umożliwiająca wydruk trójwymiarowych obiektów pojawiła się już w latach 80-tych. Technologią tą była stereolitografia – SLA. Jej współczesnym rozwinięciem jest Digital Light Processing, czyli DLP. Jakie są zalety i ograniczenia tej metody?

DLP a SLA – podobieństwa i różnice

Jak zostało powiedziane na wstępie, Digital Light Processing jest rozwinięciem stereolitografii. W obu technologiach w roli filamentu wykorzystywane są żywice fotopolimerowe, czyli tworzywo utwardzane światłem – filament nakładany jest w cienkim warstwach, które są następnie selektywne naświetlane. Po utwardzeniu podłoże do druku obniża się, dzięki czemu drukarka może nałożyć kolejną warstwę. Proces ten jest powtarzany aż do otrzymania kompletnego obiektu. Różnicę między obiema technologiami stanowi sposób, w jaki wykonuje się naświetlenie. 

-W technologii SLA wykorzystywane jest punktowe światło lasera, które podąża zaprogramowaną wcześniej ścieżką i stopniowo utwardza całą warstwę – wyjaśnia specjalista firmy Prodesktop – W druku DLP cała warstwa naświetlana jest w jednym momencie przez projektor, rzutujący na nią zaprogramowany obraz. W związku z tym dokładność druku nie jest związana ze średnicą plamki lasera i jego dokładnością przemieszczania się w osi XY nad warstwą wydruku, lecz rozdzielczością rzutowanego obrazu.

Zalety druku DLP

Zastąpienie lasera projektorem ma swoje istotne plusy. Przede wszystkim pozytywnie wpływa to na koszt drukarki wykonanej w technologii DLP – urządzenie to nie potrzebuje skomplikowanej aparatury laserowej ani precyzyjnych silników krokowych, odpowiedzialnych za prowadzenie lasera, jest prostsze i dzięki temu znacznie tańsze od drukarek SLA. Druga kwestia to znacznie skrócenie czasu druku. Każdy punkt nałożonej warstwy jest utwardzany w dokładnie tym samym momencie – pozwala to na szybkie drukowanie nawet kilku obiektów naraz.

A co z ograniczeniami?

W kwestii ograniczeń druku w technologii DLP należy wymienić przede wszystkim niższą w niż w przypadku SLA precyzję naświetlania. Rozdzielczość obrazu rzucanego na warstwy zależy w dużej mierze od obszaru, który ma zostać naświetlany – im większy jest ten obszar, tym mniejsza rozdzielczość. Z tego powodu technologia DLP gorzej niż SLA radzi sobie z obiektami dużych rozmiarów i posiadających dużo detali.

Podsumowując – mimo swoich wad pod postacią niedoskonałej precyzji przy druku dużych przedmiotów, drukarki DLP są rozsądna alternatywą dla urządzeń do stereolitografii czy tanich drukarek FDM. Jest to zasługa niskiej ceny, szybkości pracy oraz możliwości wykonywania obiektów o skomplikowanej geometrii.