Pizza neapolitańska kontra pizza rzymska – odwieczny spór gigantów
Neapol to miasto w południowych Włoszech, które od lat twierdzi, że pierwsze lokale gastronomiczne serwujące pizzę, czyli placek z sosem pomidorowym i serem powstały właśnie tam. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ pizza powstała dużo wcześniej niż pierwsza pizzeria w Neapolu. Włosi jadali ją od wieków, gdyż była to podstawa żywienia biedniejszej warstwy społecznej. Każdy z włoskich regionów miał też swój sposób przyrządzania tego przysmaku. Najbardziej znane są jednak dwa z nich: neapolitański i rzymski. Przeczytaj artykuł, a dowiesz się, czym różni się pizza rodem z Neapolu od pizzy rzymskiej!
Podstawą każdej pizzy jest ciasto!
Kto choć raz jadł pizzę, ten wie, że podstawą każdej pizzy jest odpowiednio przygotowane ciasto. Istnieją ich różne rodzaje. Niektóre rozpływają się w ustach i musimy składać kawałek na pół, aby zjeść go (nie ryzykując plamą na ubraniu), czy też rwać palcami lub odkrawać nożem – są bowiem tak cienkie, że nie utrzymują na sobie dodatków. Inne z kolei posiadają solidną podstawę, która stanowi mocną podporę dla dużej ilości nadprogramowych składników. Nie znaczy to jednak, że na cienkim cieście będzie ich mniej! Chodzi jednak przede wszystkim o indywidualne upodobania kulinarne smakoszy pizzy – niektórzy lubią cienkie ciasto, inni zaś grubsze, wręcz chrupiące. Do jego wyrabiania zawsze używa się drożdży, mąki typu zero, krystalicznie czystej wody, oliwy extra virgin i soli. Każda porcja jest dokładnie wyrabiana w wymagającym procesie, który nie toleruje – jak zresztą całe Włochy! – ani grama pośpiechu. Formowanie placka pizzy to finalny etap przygotowania. To wtedy nadaje się pizzy określony kształt, powinien on jednak mieć jednakową grubość na całej powierzchni. To właśnie ta grubość oraz sposób wykończenia brzegów jest cechą rozróżniającą pizzę neapolitańską od pizzy rzymskiej.
Pizza neapolitańska jako pierwowzór pizzy idealnej
Pizza neapolitańska uznana została za pierwowzór współczesnej wersji pizzy. Trafiła ona nawet na listę światowego dziedzictwa UNESCO! Cieniutka na 3 – 4 mm pizza sama w sobie nie była jednak przedmiotem oceny komisji, lecz wyspecjalizowani mistrzowie, którzy ją przyrządzają. Sztuka neapolitańskich Pizzaiuolo, bo taki noszą przydomek, doczekała się wyróżnienia ze strony międzynarodowej organizacja związanej z ONZ, która to postanowiła dopisać ich do listy niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Sekretem jej sukcesu jest styl, w jakim formuje się, idealnie przygotowane wcześniej, ciasto (o czym też już wspominaliśmy!). Brzegi tej pizzy muszą być bowiem znacznie grubsze i zawinięte w górę. Celem jest optymalne utrzymania składników. Po wyjęciu z pieca brzegi powinny być zarumienione na zewnątrz, środek zaś jeszcze nieco wilgotny. Wewnętrzna część placka może być cieńsza i chrupka. Do tego przepyszna mozzarella di bufala, pomidory San Marzano, oryginalna włoska oliwa i możemy poczuć się jak w Neapolu!
Pizza rzymska jako klasyka gatunku
Rzymianie mają zgoła inną koncepcję formowania tego pysznego placka. Brzegi pizzy rzymskiej nie wyróżniają się bowiem znacząco na tle jej wewnętrznej części. Mają być one możliwie małych rozmiarów i nie wystawać ponad dodatki. Cały placek ma również być płaski, aby swoją chrupkością spowodować stabilność podtrzymywania dodawanych na ciasto smakołyków. Pizza rzymska, ze względu na kruchość, ma też mniej dodatków niż ta neapolitańska (jest więc mniej kaloryczna!). Jeżeli chcesz skosztować tego rarytasu, a nie możesz aktualnie wybrać się do Rzymu, skieruj swoje kroki do pizzerii Falcon w Sosnowcu!
