Jak uchronić się przed utrzymywaniem rodzica, który porzucił nas w dzieciństwie?
W powszechnej świadomości alimenty kojarzone są jako świadczenie, które rodzic opuszczający rodzinę, zobowiązany jest płacić na swoje dziecko. Czasami jednak zdarza się też tak, że to pełnoletnie dziecko musi utrzymywać rodzica, któremu brakuje środków do życia. Sytuacja ta budzi wiele kontrowersji zwłaszcza, jeśli ów rodzic nigdy nie wywiązywał się ze swoich obowiązków względem potomka. W jaki sposób uchronić się przed taką niesprawiedliwością?
Kiedy konieczne jest utrzymywanie rodziców?
Rodzic może pozwać o alimenty każde dziecko, które ukończyło 18-ty rok życia. Do przyznania świadczenia na rzecz rodzica może dojść wtedy, gdy sąd uzna, że sytuacja majątkowa pozwanego pozwala mu na utrzymanie siebie oraz rodzica, który domaga się alimentów. W trakcie postępowania sądowego analizowane są również możliwości zarobkowe pełnoletniego dziecka, co pozwala wykazać, czy wykorzystuje ono pełnię swoich możliwości do osiągania jak najwyższych dochodów.
Jak informuje prawnik z Kancelarii Prawnego w Bielsko-Białej – rodzic nie może pozwać dziecka o alimenty na zasadzie kaprysu. Musi on bowiem udowodnić przed sądem, że znajduje się w stanie niedostatku, czyli nie może samodzielnie zaspokoić swoich całościowych lub częściowych, usprawiedliwionych potrzeb życiowych. Tyko co zrobić w przypadku, gdy ten sam rodzic nigdy nie brał udziału w wychowywaniu i utrzymywaniu dziecka, od którego żąda teraz pieniędzy?
Jak się bronić przed zasądzeniem alimentów na nieodpowiedzialnego rodzica?
Pierwsza linia obrony w takich przypadkach polega na tym, by udowodnić, że rodzic wcale nie znajduje się w stanie niedostatku. Przed sądem należy wykazać także, że pozwany nie ma wystarczających środków na utrzymanie siebie, swojej rodziny i rodzica. Można również wskazać inną osobę, która w pierwszej kolejności powinna zostać pozwana o alimenty tego rodzaju. Mowa tu o małżonku lub eksmałżonku rodzica.
Istnieje również możliwość wykazania w postępowaniu sądowym, że żądanie rodzica względem dziecka jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jeśli rodzic wcześniej dopuszczał się przemocy wobec potomka, porzucił rodzinę, zaniedbywał obowiązki względem swoich dzieci lub nigdy nie podjął żadnej pracy zawodowej z lenistwa, nie ma podstaw do tego, by domagać się pomocy materialnej, nawet wtedy, kiedy rzeczywiście jest mu ona potrzebna.
Takie działanie może skutecznie zblokować niezaradnemu rodzicowi drogę do alimentów od dzieci. Wszak to, że wiedzie im się w życiu znacznie lepiej nie oznacza, że powinny one łożyć na rodzica, który w przeszłości wcale nie przejmował się ich losem.
